طرح ثبت خاطرات اردوی جنوب

بسم رب الشهداء و الصدیقین
فراخوان طرح جمع آوری خاطرات آسمانی
خاطرات زائرین اردوهای راهیان نور بسیج دانشجویی دانشگاه تبریز

در راستای حفظ گوشه ای از میراث معنوی شهدا و ثبت خاطرات تلخ و شیرین اردوهای راهیان نور
بدین وسیله از تمامی برادران و خواهران بسیجی که در اردوهای راهیان نور بسیج دانشجویی دانشگاه تبریز شرکت داشته اند جهت ثبت خاطرات دعوت به عمل می آید.

موضوعات:
کرامات شهدا
خاطرات طنز
حواشی جذاب اردو
مشکلات برگزاری اردو و نحوه مواجهه با آنها
و ...
علاقه مندان می توانند جهت ارسال خاطرات خود از بخش نظرات همین وبلاگ استفاده نمایند.
نکات مهم:
1- لازم است عزیزان به همراه خاطره ارسالی حتما نام و نام خانوادگی، رشته تحصیلی، سال ورودی و نحوه ارتباط گیری (شماره همراه، ایمیل و ...) را ذکر نمایند.
2- حتی الامکان از ارسال دلنوشته که وجه مستند خاصی ندارد پرهیز شود.
3- ارسال خاطرات مدعوین محترم حاضر در اردوها بلااشکال است

مهلت ارسال آثار از تاریخ 6 بهمن 1393 به مدت سه ماه می باشد.

اردوی جنوب

خاطره

۹۳/۱۱/۰۶

نظرات (۳۱)

۰۹ اسفند ۹۳ ، ۲۱:۱۱

علی فاضلی معصوم

سلام به همگی . ما اومدیم کمی خاطره خوانی کنیم , ولی خاطره ها بعضا خیلی طولانیه . به همین خاطر از خیر خواندن گذشتیم .

التماس دعا یا حق .

۰۶ اسفند ۹۳ ، ۱۲:۲۲

ثامن(رضا خلیفه زاده)

دوستان! غروب در شهر معنایی ندارد: همه‌اش تو در تو. دیوارهای شهر نمی‌گذارد آدم غروب را ببیند. در جبهه، غروب از ریشه غربت است و می‌گوید: ای انسان غریب! تو هم خواهی رفت. غروب شلمچه و کرخه و کارون و غروب هر جایی از جبهه ... ................................ قصه عشق ما را بایستی با غروب گفت تا دانست و با هوای ابری پاییزان و با مرغی که به ناچار برای میله‌های بی‌احساس قفس نغمه‌سرایی می‌کند. ماجرای غم‌انگیز ما را در محفل شمع و پروانه بایستی شنید و در عمق لبخندهای پیوند خورده با اشک و در آه سوزان سینه‌های داغدیده...............................باز دلم هوای شلمچه کرده است. باز از فرسنگها راه، بوی عطر خاکریزهایش مستم می‌کند. باز زوزه جانسوز باد غروبش در گوشم می‌پیچد. باور کنید خودم هم خسته شده‌ام. همین که می‌آیم نفسی بگیرم و با شهر بسازم، همین که آرام آرام با زندگی روزمره و درس و چه و چه دست اخوت می‌دهم، نمی‌دانم چه می‌شود که درست هنگام هنگامه، آنجا که می‌روم تا خط جدیدی را در بودنم رقم بزنم به سراغم می‌آید. خدایا! چاره‌ای! درمانی! راهی! خودم هم می‌دانم که یک بیابان و چند خاکریز و یک غروب، نمی‌تواند اینچنین هستی‌ام را به بازی گیرد که بیابان، بسیار است و خاکریز، مشتی خاک و غروب، کالایی که همه جا یافت می‌شود. آنچه عنان وجودم را در کف دارد ارواح بلندی است که از مشتی خاک شلمچه ساخته‌ام...................آری عزیزان! اگر تا این اندازه از شلمچه می‌گویم برای این است که اینجا یعنی در شهرها، حماسه نیست، گذشت نیست. اینجا ایثار، ساده‌لوحی است. اینجا خوبی سبکترین واژه و پاکی در پوکی است. اینجا گناه، استفاده از لذات جوانی. اینجا خیانت به رفیق، ناموس جاویدان است. اینجا پول، هدف خلقت. اینجا محبوب، واژه‌ای گنگ و نامفهوم است. ................

دوستان به خرمشهر فریاد بزنید در مقابل آزادی تو ما در شهرها اسیر شدیم.

۰۶ اسفند ۹۳ ، ۱۲:۰۷

ثامن

با سلام به همه دوستان

سال 82 بود که من به عنوان سرباز وظیفه جذب بسیج دانشجویی دانشگاه تبریز شدم و در واحد تبلیغات بسیج خدمت میکردم کار اصلی من فیلمبرداری بود بر حسب وظیفه توفیق حضور تو اردوی جنوب رو به عنوان فیلم بردار داشتم خاطره ای که براتون میگم تنها خاطره نیست به نظر خودم یه معجزه بود . از این قرار که دوربین فیلمبرداری که تحویل من بود یه باطری روش و دو تا باطری اضافه هم که جمعا می شد سه عدد داشت که همیشه شارژ بود اونروز برنامه ها تو شلمچه بود البته خیلی طول کشید سخنرانی و مدعو و مداحی ، سینه زنی و مرثیه خوانی و ... خلاصه باطری ها یکی پس از دیگری خالی می شد منم باطری های خالی رو میزاشتم رو صندلی ماشین و باطری پر رو برای ادامه فیلمبرداری بر میداشتم تا اینکه باطری سوم هم تموم شد و آخرای مراسم نتونستم فیلم بردارم خواستم گزارش نبود باطری رو بدم (البته به برق دسترسی نداشتیم تا شارژ کنیم) تو این اوضاع بود که آقا روح الله اومد بهم گفت رضا تا نماز مغرب موندنی هستیم حسابی فیلمبرداری کن صحنه های خوبی تو غروب و تاریکی از بچه ها حین مناجات هست برو شکار کن گفتم حاجی باطری ندارم خیلی بهم ناراحت شد حق هم داشت ولی چه کنم که باطری نداشتم دوباره خالی بودن باطری هارو عنوان کردم که ایشون گفتن باید خودت حل کنی منم سرباز بودم باید برای مسئولم جواب گو بودم خلاصه خیلی ناراحت شدم برگشتم به طاهر حسن نتاج جریان رو گفتم گفت عیبی نداره من صحبت میکنم راضیش میکنم اونجا بود که به خود شهدا متوسل شدم گفتم منو شرمنده نکنید رفتم یکی از باطری های خالی رو دوباره برداشتم باور نکردنی بود هر چهار خط شارژ رو دوربین پر نشون میداد زود به آقا طاهر گفتم گفت مطمئنی باطری خالی بود گفتم آره اشک تو چشاش جمع شد به روی خودش نیاورد دوستان به شهدا قسم تا دو ساعت فیلمبرداری کردم تا اینکه وسایل هامون رو جمع کردیم طاهر دوباره اومد گفت رضا چطور این همه فیلمبرداری کردی بدون اینکه باطریت تموم بشه گفتم آقا طاهر خود شهدا عنایت کردن اونوقت بود که بغضش ترکید پرید پشت وانت مزدا پتو رو کشید سرش با اینکه مزدا دو کابین بود و من و طاهر فط تو ماشین بودیم و راننده، ولی پائین نیومد از زیر پتو گفت حرکت کنید من پشت ماشین هستم منم دیدم تو حال خودش اصرار نکردم و همون طوری حرکت کردیم. آره اونسال شهدا نظر ویژه به کاروان داشتند مراسمات خیلی با شکوه برگزار میشد یادم هست به لطف شهدا برنامه مرز خسروی اول سفر که هماهنگی قبلا صورت نگرفته بود حل شد و ما تونستیم بریم مرز خسروی ، برنامه خیلی خوبی هم در اومد.انشالله شهدا در واپسین روز هم از دستمون بگیرن.

۰۵ اسفند ۹۳ ، ۰۹:۰۵

صابر بخشی

سلام بر دوستان ماندگار

خاطره: ( آوارگان و آیه شریفه إذا بلغت الحلقوم)

این خاطره -اگر درست در ذهنم مانده باشد- متعلق به سال 86 هست که اتوبوسی برای یک سری از جاماندگان و جا ندارهای اردو تدارک دیده شد و قرار بر این شد که در طول اردو به تناسب مسئولیت و وظیفه، هر فردی به اتوبوس ها و یا مینی بوس و خودرو سبک ها منتقل بشوند.
الغرض، این وعده که محقق نشد هیچ، تا آخر اردو با این اتوبوس سر کردیم و جالب این بود که یه تعداد از مسئولین اردو هم داخل اتوبوس بودند و هر بار در مناطق و ایستگاه های توقف پیاده می شدند و کارها ر ا پیگیری می کردند.( مکافاتی داشتیم بیا و ببین، نگو و نپرس)
در فلک زدگی و بدبختی های این اتوبوس مطالب فراوان است اما به ذکر دو تا بسنده می کنم:
- محرومیت از داشتن شماره اتوبوس که از کمترین حقوق یک اتوبوس در اردوی راهیان نور هست. ( که البته با پیشنهاد تعدادی از بچه ها مثل آقای صمد نژادیان و آقای جزایری و حاج روح الله متفکر آزاد و بنده حقیر و آقای حسین سرایی و ..... اسامی برایش انتخاب شد) که سیر تطوری این اسامی که در طول اردو پیشنهاد می شد و نام اتوبوس به آن تغییر می یافت از اتوبوس "حضرت ابوالفضل(س)"، "عاشقان شهادت" شروع شد تا اتوبوس "شماره 10" که نهایتا با عنایات بچه های تدارکات به نام اتوبوس " آوارنگی" معروف شد: ترکیب با مسمایی از آوارگی بچه ها با قید (انگی) که به عنوان یک قید مصدر ساز و ایضا برچسب ساز.
که البته این لفظ بامسمی را از لقبی که از کرکری های بین تدارکاتی و فرهنگی ها جعل شده بود اخذ کرده بودند: فرهنگی و تدارنگی .
انصافا از توجه و عنایت ویژه بچه های "زائر صفا" باید تشکر کرد که به مثابه کریستف کلمب (البته از نوع ایرانی و بسیجی اش) به محض کشف وجود چنین اتوبوسی در نیمه های اردو دو بار و هر بار یک نصفه ستونی را به این اتوبوس اختصاص داند.( که خودش یک داستان جدایی هست و مجال بیان نیست)
- محرومیت از تن خواه تدارکاتی و نیم وعده ها و چای و بعضا صبحانه که بر غربت این اتوبوس و بچه های ساکن این جزیره دوار غریب نواز می افزود. و از پیگیری این مظلومیت بود که نام آوارنگی از سوی شخص شخیص مستطاب ، شیرمرد عرصه های تدارکات و فرمانده پیشکسوت "تدارنگی"؛ جناب آقای "مرتضی پاسبان"، بر این اتوبوس و افرادش نهاده شد: آن هم زمانی که ینده حقیر که از درد این مظلومیت به ستوه آمده بودم ملتمسانه به قصد طلب وعده شام برای جماعت گشنگان آوارنگ، خود را به حضرت ایشان رساندم که مشغول تقسیم شام خواهران بودند و در خواست چند وعده شام نمودم.
مرتضی پرسید: کدام اتوبوس هستید؟
گفتم: اتوبوس شماره 10 ( شماره ای خودساخته که البته به دلیل نبود چنین شماره ای در بین اتوبوس های اردو بود).
مرتضی نگاه متعجبانه ای به من و سپس به لیستی که در دستش بود انداخت و خطاب به من و ودود(از بجه های قدیمی و مخلص تدارکات) گفت: همچین اتوبوسی در اردو نداریم!!!!
اینجا بود که من به عجز و لابه قضیه را بر ایشان توضیح دادم و موفق شدم برای آن شب طعامی از ته دیگ برای بچه های اتوبوس مظلوم گیر بیاورم. ( این واقعه در پادگان شهید باکری در دزفول رقم خورد و در لوح اعمالمان ثبت شد) و دیگر نمی گویم از استقبال جماعت گرسنه که به محض دیدن بسته های غذا به سان گرسنگان سومالی حمله کردندی و گویا مرا هیچ ندیدندی و فعل خوردن را در تمای صیغه ها و در تمام زمان های ماضی و مضارع و مستقبل به تمام و کمال صرف بکردندی. مصداق آیه قرآن که : إذا بلغت الحلقوم .
یادش بخیر

۰۲ اسفند ۹۳ ، ۲۱:۱۰

علی فاضلی معصوم

اردوی 84 من مسوول مالی بودم . همون سالی که یکی از اتوبوس ها با یه سمند تو جاده تصادف کرد و چیزی نمونده بود که اتوبوس بره ته دره . به همین خاطر جای من هم از سواری اجرایی به اتوبوس خوابگاه شهرک امام تغییر کرد . ولی انصافا جای جدیدم خیلی با حال بود . چون من خودم خوابگاه شهرکی بودم , از طرفی کیف پول رو به جای بالش زیر سرم میگذاشتم . خیلی حال می داد . آخه نمی دونید من چقدر پول رو دوست داشتم .

۰۲ اسفند ۹۳ ، ۲۱:۰۰

علی فاضلی معصوم

اردوی 83 با دوست عزیزم آقای حق ویردیلو عضو گروه تدارکات بودیم . دو شب داخل پادگان شهید باکری دزفول خوابیدیم . یه شبش خودم خشک بودم و پتوم پشت نیسان خیس شده بود , اون یکی شب هم خودم پشت نیسان خیس شده بودم ولی پتوی خشک گیرم اومد . چطوره ؟ ؟ ؟

۲۸ بهمن ۹۳ ، ۱۱:۳۰

هدایتی

یک نکته که میخواستم به اون اشاره کنم این بودکه چون سال اول دانشگاه مسئولیتی دربسیج نداشتم ووقتم آزادبودمی توانستم خاطراتتم رابعدازهربازدیدازمناطق بنویسم .سالهای بعدجاهای بیشتری رفتیم باحال وهواهایی متفاوت ولی فرصتی برای نگارش انهانبودمثلایکی ازجاهایی که رفتیم پادگان شهیدباکری دزفول بودکه حاضرم هرچی دارم بدهم ویکباردیگه باهمون دوستانم انجاقدم بزنیم شبگردی کنیم و به صدای زیبای جیرجیرکهادردل شب ومناجاتشان گوش کنیم .یادلحظاتی که دردل شب انجابادوستانمان سرمزارشهدای گمنامشان نشستیم ونوحه خواندیم ..بخیر.تازه هم فقط شهدانبودندکه دیدنی بودندبیشترزائران کاروان انچنان درآئینه نورشهداپاک وارام بودندکه که هرلحظه خدمت به انهارابرای خودغنیمتی می دانستیم و امام خمینی (ره) که پیراین میکده بودند چه خوب فرمودند:این مزارشهدازیارتگه عاشقان وجویندگان نورخواهدشد. التماس دعای خیر

۲۸ بهمن ۹۳ ، ۱۱:۱۴

هدایتی

هدیه ای به تمام برادران شهیدم :
ازبغض هزارساله لبریزم    برخیزکه عاشقانه برخیزم      برخیزبه شوق پرزدن بامن        تاچنددم ازخطرزدن بامن
برخیزوبخوان که سخت دلتنگم     من شاعربازمانده ازجنگم      چندیست که عشق رفته ازدستم    سرگشته کوچه های بن بستم       باسنگ شکسته ام چراغم را     پوشانده دریغ روی داغم را
شمشیرهبوط خورده برپایم       شرمنده آدم وحوایم         جزلکنت دردبرزبانم نیست   شوقی که فقط غزل بخوانم نیست     افسوس که درزمین ماندم     ازجرگه عاشقان جداماندم     گم کرده دلم برادرانش را     اندوه گرفته آسمانش را     آنانکه برادران من بودند    باتیشه عشق بت شکن بودند      ای راوی لحظه های حیرانی     ازجنگ بگوهرآنچه میدانی       ارسنگرعشق آسمان مردان    ازآتش سینه جوانمردان        اززمزمه نمازدرسنگر ازهمسفران آسمان پیکر        ازخاک عطش نشان خون آلود    ازهوروشلچه جنون آلود
ازشب حمله شام جان دادن       بی تابی خویش رانشان دادن
شبهای مبارک منورها      شبهای سلام تیغ برسرها     شبهای شهیدیامهدی      پروازکبوترانه تامهدی
شبهای بلوغ عشق درجانها      پرپرشدن نمازشب خوانها     ازهمسفران من چه میدانی   ازهمسفران سبزپیشانی      آنانکه بهم زدندعادت را       خواندندحماسه شهادت را
انانکه زدندگام خون بردشت      رفتندوفقط پلاکشان برگشت
ای راوی جبهه ی جنون آلود      ای شاهدچفیه های خون آلود    ازچفیه بگوانیس یارانم      آغشته به خون همقطارانم         ازمرهم زخم پای همراهان       سجاده عشق درسحرگاهان
آن سفره لقمه های روحانی          وآن شاهدسجده های طولانی
ازچفیه بگوکه پیشتازمیدان بود       یه چندبه گردن شهیدان بود
باچفیه بگوبگوبمان بامن           ازغربت عاشقان بخوان بامن
ای دل دل درکویرمانده        ازجرگه عاشقان جدامانده    ای گمشده غریب وسرگردان    درحسرت روی آشنامانده        درمرکزسینه ات شقایق وار     داغیست به نام کربلا مانده
این شوق که درتومی درخشدباز      ارثی است که ازستاره هامانده
ای شاهددردوداغ ای دل     ای وارث کربلای 5ای دل     برخیزودوباره خویش رادریاب      تاقصربلندعاشقی بشتاب     برخیزودوباره آسمانی شو       درآتش انتظارفانی شو     برخیزوفروگذارعادت را       سرمایه خویش کن شهادت را     فردای توراطلیعه یعنی این      مفهوم بلندشیعه یعنی این
                 بابانگ بلندیاعلی برخیز           ای شیعه مرتضی علی برخیز.                             (رضامعتمد)

۲۸ بهمن ۹۳ ، ۱۰:۲۶

هدایتی

یک هویزه ویک حسین علم الهدی................حضرت آقادرموردهویزه ومحفل شهدای آنجامی فرمایند:این مکان محل تقرب انسان به پروردگارمتعال است وصبح شدبایدانجاباشی تالذت هوای پرازعطردلاویزشهدارادرسپیده دم احساس کنی وخودت هم به پرواز درآیی .نه بابال وپرباچشم دلت که بادست شهدامترک شده است .بخدامن زیادرویایی نیستم که فکرکنیدچه خیالاتی .قبول دارم که هرگزشنیدن ماننددیدن نمی شود.آرامش وسکوت ومعنویت آنجاهمراه بانوحه حضرا زهرا(س)درصبحگاه همراه سینه زنی عده ای ازکاروانیان خاطره مظلومیت بانورابرابرم زنده می کند.خوش بحالشان که آنهمه حماسه آفریدندواینچنین رستگارشدند.حسین علم الهدی هم مانندمادرشان مظلوم شهیدشدندوگمنام ماندند.به قول یکی ارسرداران طلائیه فرشتگان وملائک نگذاشتندآنان درزمین بمانند.خداکندماقسمتی ازاسرارمحرم وعاشورارادرک کنیم .مزارمادرارجمندشهیدهم آنجاست وبراستی آنجنان مادری اینجنین پسری راپرورش می دهدوالبته رسالت مارابیشترمی کند.درسفرزمینی پاها مجروح می شوندودرسفرآسمانی قلبهاپس مپرسیدچرابسیجیهاگریه می کنند.حاج آقامی گوید:خوشبختی دربی آرزویی دنیوی است یعنی آرزوهاهم بایدمثل خودانسان روزبه روززیباترومعنوی تروفراگیرترشوند.چندروزی دراین دنیامیهمان هستیم بایدتوقعات خودراکم کنیم ورضای خداوخلق خداراطلب کنیم .آنوقت مطمئن باش که موفق خواهیم شد.

۲۸ بهمن ۹۳ ، ۱۰:۰۱

هدایتی

باربگشاییداینجاکربلاست..............به خاک پرازطلای طلائیه رسیدیم آنجافقط نوشتم :طلائیه توباصفاترین خاکی هستی که تابحال دیده ام صفای توچشم دلم رابازمی کند.
سایه تبسمت که شیرین بود جاری شددرشفافی خونت .

۲۸ بهمن ۹۳ ، ۰۹:۴۶

هدایتی

کسی چون تو طریق پاکبازی نگرفت بازخم نشان سرفرازی نگرفت زین پیش دلاوراچون توشگفت حیثیت مرگ رابه بازی نگرفت. بعدازشلمچه حدودساعت 3و4 برگشتیم مسجدجامع خرمشهر.دورکعت نمازدرمسجدخواندم وبرگشتم .کوچک وبسیارقابل تامل بودمخصوصاجای تیروترکش وخمپاره های برجامانده برتن نهیف مسجد.مظلومیت مردم ازیک طرف وسفاکی وددمنشی جبهه استکباررابازبان بی زبانی فریادمی زد.بعدازآن رفتیم معراج الشهداکه بیرون ازشهربودوالبته بسیارباصفا.مانندمامنی تمام وجودت راآرام می کردودیگرهیچ چیزنمی خواستی جزاینکه ای کاش می شدتاابدآنجا ماند.عکس نورانی شهدا دورتادورمعراج خودنمایی وشایدپذیرایی ازدلهای خسته می کرد.وسط حسینیه حرم حصیرزیبایی بودکه یک نخل سوخته شمع وسایل تفحص شده رزمندگان ویک دنیانورومعنویت همراه باعطرعودومشک درفضای نیمه تاریک انجا موج می زد.دورزدم ووصیت نامه شهدارابه همراه عکسشان دیدم ودرآنجانامه دخترکوچک شهیدتجلایی ازشهدای برجسته شهرتبریزنظرم راجلب کردهرچندوقتی برای ماندن نداشتیم ولی ماندم ونامه دخترشهیدرابه پدرش راتاآخرخواندم واقعازیباوجانسوزبودوماچه می دانیم دردبی پدری چیست وقتی همه ازپدرشان تعریف می کنندوماچه میدانیم دردهمسران شهیدچیست وقتی دخترانشان ازوجودپدرشان می پرسندواورامی خواهندبایدچه بگویندتاانهاراضی کنندومگرقلب آنهابدون پدرمهربان راضی می شود.پرچمهای معراج دراهتزازبودوآسمان روشن .آبی ومنوراحساس می کردم تنهانیستم روح شهداوملایک نیزدرآن جمع باصفابرای اقامه نمازمغرب حضورداشتند.

۲۸ بهمن ۹۳ ، ۰۹:۲۸

هدایتی

باسلام .امروز30 ذیحجه است وساعت 9.ربع داریم ازپادگان شهیدحبیب اللهی شهراهوازخارج می شویم امروزصبح باران نم نمکی باریدکه هواربسیارلطیف ومعطرکرده است قراراست به فکه برویم به طرف خرمشهرراه افتادیم شهرمظلومیت وخرمشهربدون شلمچه ناشناخته است .درمسیرمان اتوبوس های راهیان نورزیادی به چشم می خوردوشلمچه صحرای ساکت پرازفریادناهای خشکیده درگلو.حرم شهدای گمنام درحال بازسازی توسط آستان قدس رضوی است ونزدیک شدن به محل آن قتلگاهها سخت است .بچه هاگوشه وکناربااینجانجوامی کنندویکی ازبازماندگان سلحشوربرای جمع سخنرانی می کندمن هم نشستم ومی گفت :بچه هاشهداشمارابه محل شهادتشان دعوت کرده اندبه آنهابگوییدکه شهدانگران نباشیدماآمده ایم .براستی می تونستیم این قول رابه آنهابدهیم ؟حاج آقامدبرهم که راوی کاروان مابودازهمرزمانش می گفت وحتی بعضی خاطره هایش خودش راهم منقلب می کردووقتی یکی به آقامهدی باکری می گویربرادربنشین تیرمی خوری واوباارامش وصلابت نگاهش می کندومی گویدبرادرحالاوقت نشستن نیست .حاج آقاخیلی روی این جمله تاکیدمی کردندومی گفتندبچه ها:دیگه ازماگذشته شمابایدادامه راه راطی کنیدحالانوبت شماستوهمه امیدودل به شمابسته اندامروزاست که حسین زمان شمارابه یاری فرامی خواندشمابایداین چراغ خاموش راروشن کنید.خداشاهداست وقتی مایکی ازخواهرهارامحجبه می بینیم دلمان می خواهدپروازکنیم ازخوشحالی .(ودوباربه این موضوع اشاره کرد)بعدازکربلاهم عده ای آمدندوبرسروسینه زدندولی دیگه فایده ای نداشت شماهابایدامروزحرکت عاشورایی کنیدبرای امربه معروف ونهی ازمنکرجامعه اتان .امروزبایدجوابگوباشید.

۲۵ بهمن ۹۳ ، ۱۱:۳۳

هدایتی

یکی اززیباترین خاطراتم برمی گرددبه امامزاده ای درصالح آبادحرم امام حسن بن موسی کاظم (ع) . هیچوقت احساسی که درانجاداشتم رافراموش نمی کنم .بااینکه خسته بودم اصلاخوابم نمی بردواین موضوع به کرات درمناطق جنوب برایم تکرارمی شدانگارروح بیدارمی شودومی خواهدازهرلحظه انجادرس بگیردشایدهم روح ان مناطق طوری بودکه خواب راازسرادم وامی کرد.شب زیردرخت نخلی که درحیاط امامزاده وجودداشت نشسته بودم بچه هااکثرادرخودامامزاده یااتاقکهای دورحیاط برای استراحت اماده می شدند.بادنخلهارابه هرطرف می چرخاندیادکوفه ونخلهای همرازعلی (ع)افتادم شایدتمام نخلهای دنیاان زمزمه های تنهایی رادربطن خودحفظ کرده باشندوایستادگی ومعصومیت ومظلومیت علی درانهاهم مشهودبود.مگرنه اینکه هرانچه ازرحمت برسرانسانهافرومی آیدازسرسفره ولایت انهاست چقدرماکه شیعه انهاهستیم هم ازشناخت انهافقیریم تنهابه اندکی ارادت دل خوش کرده ایم وبس انهاجزئ به جزئ هستیشان رادرراه هدایت تمام انسانهاگذاشتندوماچه اسان وبی دغه برسرسفره کرامتهایشان مینشینیم وبرمی خیزیم وحتی قدمی کوچک برای ادامه این راه برنمی داریم .همیشه طلبکاریم وانهارابرای حل مشکلاتمان می خواهیم وخداتذکرمی دهدهل جزائ الاحسان الاالاحسان؟ پشت حیاط امامزاده هم دشتی پرازعلفهای بلندوهوروجودداشت که درشب چقدررمزآلودمی نمود.گنبدآبی امامزاده آرامش رادرقلب ادم می پراکندوجسم های خسته راارام می کرد.نمازصبح رابه امامت حاج آقانظری خواندیم حاج آقامی گفت پرچم وهدف خودرامشخص کنیدچون نمی شوددوطرفه بود.البته این روزهامی شودهمه طرفه بوددرهرجابه رنگی درآمدولی تاکجاوکی می شوداین بازیگزی راادامه دادواین زرنگی نیست مناطق جنگی جنوب مدام ترابه یکرنگی وسادگی وفروریختن همه منیتهافرامی خواند.انجایک طواف واقعی بندگان مخلص خدابوده وماداشتیم برقدمگاه انهاپامی گذاشتیم به قول شهیدچمران خدابودودیگرهیچ...

۲۵ بهمن ۹۳ ، ۱۱:۰۹

هدایتی

باسلام دوباره چندروزی بودکه به این صفحه سرنزده بودم دلیلش این بودکه گردوغبارویاهمان ریزگردهای رهاوردعراق به جنوب غربی هم رسیدوتقریبا80درصدخانواده هاراراهی بیمارستان ودرمانگاه کردوالبته من وپسرم هم ازخانواده خودم گرفتارشدیم .داشتم می گفتم ساعت11ونیم رسیدیم میدان وتروحاج آقامدبرازبازماندگان 8سال جنگ ودفاع ازان روزهابرایمان سخن گفتند.دلم می خواست احساس بچه هایی که بامادراتوبوس بودندوحداقل ظاهرشان بامامتفاوت بودرامی فهمیدم چون بیشترازخودمان نتیجه این تلاشهابرروی روحیه انهابودکه مهم بودوبعداچندتایی ازانهارادیدم که چادری شدندوماندندبعضیهابه گروه دوستی ماپیوستندبعضی هاتااخربه ماارادت پیداکردندودربرنامه های مذهبی دانشگاه وخوابگاه شرکت می کردندوالبته بعضی هاهم به گذشته خودچسپیندولی ماهمچنان انهارادوست داشتیم وتااخردوستی خودراباانهاادامه دادیم .هدف این چنگ ودفاع هم دفاع ازارزشهایی بودکه جزبادل انسانهاکارنداشت وحداقل تاثیراردوی حنوب قدردانستن قلب وروح انسان هاوبیشترخودمان بودکه دیگران انهمه ازخودگذشتگی ورنج وعشق رابرای پاسداری ازتک تک ماهاانجام داده بودندواین چیزی بودکه درآن خاکهای تپیده براحتی می شد درک کردودید.

۲۲ بهمن ۹۳ ، ۲۰:۱۹

سیدحیدر هاشمی

سلام علیکم

اولین حضور در اردوی راهیان نور، به عنوان یکی از اعضای کادر اجرایی بودم، سال 84، سال پر از حادثه و التهاب و در عین حال، به یادماندنی، سال تصادف اتوبوس و سنگ اندازی در سوسنگرد، گیر کردن تو اب گرفتگی چذابه. خاطرم هست وقت ورود به سوسنگرد، من به همراه اقای متفکر و حاج کاظم افاقی تو پاترول بودیم، خیلی فضا سنگین بود، خبر سنگ اندازی را داده بودند، یک سه راهی بود، حاجی بهم گفت شما اینجا وایسا و اتوبوسا را راهنمایی کن، اونجا حاج کاظم قبول نکرد و به حاجی گفت شاید سید لازمت بشه، من می ایستم، حاج روح الله قبول نمی کرد، از حاج کاظم اصرار و از حاج روح الله انکار، تا اینکه حاج روح الله قبول کرد، الان فکر می کنم شاید به خاطر شرایط امنیتی سوسنگرد و فضای سنگین حاج کاظم اون بزرگواری را کرد و نخواست من اونجا بایستم، خلاصه حاج کاظم با اون وضع جسمی و درد پا، بیشتر از نیم ساعت اونجا اتوبوسا را راهنمایی کرد، برای منم فقط احساس شرمندگی و حقارت باقی موند...

۱۹ بهمن ۹۳ ، ۱۳:۵۸

هدایتی

پس وقتی بهاررادیدیدزیادازقیامت یادکنید.شهیدآوینی می فرماید:رستاخیزمرگیست که پس ازیاس وناامیدی درمیان ناباوریهانمودارمی شود.زمین مرده ودرختان خشکیده دوباره بارورمی شوندودوباره اب وبادوخورشیدوفلک....
وامامحرم ماه قیام وماه اول بهارمحرم اینجاکه همیشگی است پیک بیداری انسانهامی شودازپشت قرنهاوسالهاوروزهای بیخودی .دوباره می توانی صدای چکاچک شمشیرهاونیزهایی که برای مقابله حق وباطل است بشنوی همه ضلم دربرابرهمه حق ومظلومین والبته رشادت وبرای ماهم کربلایست شایدسختترشایداسانترورمزپیروزی نهایی درحلقه شدن به دورولی خداست ومومنانی که درحال نمازازهرچه به نام دنیاست براحتی می گذرند.دنیای ماچیست وایاامادگی انراداریم تابرای جهاددرراه خداازان بگذریم باکمال میل

۱۹ بهمن ۹۳ ، ۱۳:۴۶

هدایتی

باسلام دوباره .کربلادیدنیست حس کردنیست بوئیدنیست بچه هاغوغاکردند.نمی دانم این صحنه رابه چه تشبیه کنم سفره ای بظاهرخالی وپرازنورومعنویت بایدقدم زدتاریه هایت برای همیشه پرشوندازانهمه عشق ودلدادگی.نمازرادرشلمچه به امامت حاج آقانظری خواندیم بعدنمایشگاه ارتش ودوباره برگشتیم مهمانسرای قصرشیرین که مثل یک پادگان نظامی بودبرای شام وخواب ساعت 5 بازمزمه ارامی ازخواب بیدارشدم خانم سلیمانی بودکه درخلوت خودباسوزوگدازدرحال رازونیازودعابود.ساراهم نبودایااحساس خستگی نمیکردند.نمازصبح رابه امامت حاج اقانظری خواندیم .بعدازنمازپای حرفهای خانم سلیمانی نشستیم ازخودش هم گفت واقعافکرنمی کردم چنین سرگذشتی داشته باشد.یک مجاهدواقعی بودازهمانهاکه قران توصیفشان می کرد. مهاجرالی الله بایدقیامت خودرادرهمین دنیابرپاکنیم که فردادیراست ...اخرت تجسم دوباره اعمال ماست که مارامواخذه میکند.پس مواظب باشیم .خیلی حرفهایش برایم اموزنده بود.باسارارفتیم ازان هوای صحبگاهی زیبای جنوبی عکس گرفتیم .ساعت8ونیم راه افتادیم .صبحانه توی اتوبوس صرف شد.

۱۹ بهمن ۹۳ ، ۱۳:۰۱

هدایتی

باسلام داریم یه مرزخسروی نزدیک می شویم دشتهای وسیع سرسبز نشان ازگامهای استواررزمندگانیست که روزگاری نه چندان دورحماسه آفریدند.مسلماهرچه بگویندوبگوییم حق مطلب راادانکردهیم زیرابرای ماکه این دردهارانچشیده ایم تصوروتحمل واقعیت سخت است .ساعت 3به قصرشیرین رسیدیم وبرای خوردن نهاربه مسجدالمهدی (عج)رفتیم .حاج آقانظری قراراست دراین راه ماراهمراهی کنندوبرایمان ازآن روزهابگویند.بلوارراه کربلای شهرراپشت سرمی گذاریم دراین بین که اتوبوس یرای لحظاتی می ایستدپسرک که ادای گداهارادرمی آوردوارداتوبوس می شودوصدقه می خواهدبچه هابه اوشیرینی می دهند.ماهم به گونه ای داریم جایی می رویم که شایدکوله امان راپرازصدقات وکرامات کنند.نمی دانم .حاج آقامی گوید:جایی می رویدکه تابحال ندیده ایدبلبلان خاموش که حرفهابرای گفتن دارندبایدگوش جان رابازکنیم تاصدای زیبای انهارابشنویم .خودتان رابه اوبسپاریدمانخواهیم هرچه انهابخواهندمی دهند.اگردل داریددل رابه دلداربسپاریداوترابساحل نجات خواهدرسانیدکه دلدادگان خوددلبرمی شوندوبه قافله کربلامی رسند.شرط دلدادگی به قافله حسینی ازخودگذشتگی وایثارودل نشکستن است هردل که شکستی مشکل سازمی شود.
امام حسین (ع)فرمودند:من کان فیناباذلامحجه وموطناعلی لقاءالله نفسه فلیرحل معنافانی راحل غداان شاء الله.

۱۸ بهمن ۹۳ ، ۱۷:۴۲

یاشار رنجبرپور

سلام. من چند تا خاطره داشتم که جند بار نقل کردم و نوشتم. اگر بدانک کدام خاطره ها موجود است سعی می کنم بقیه را بنویسم.
یک فایل پاور پوینت هم آن سالها کار کرده بودم با عنوان "شهیدان زنده اند قبل از شهادت" که متاسفانه از دست رفت. چند هفته پیش امیدهایی برای پیدا شدن فایل توسط عمو حسن جرقه زد. اگر اون فایل پیدا بشود در اختیار شما قرار می دهم.
باتشکر از زحمات شما. امیدوارم با همکاری برادران کریمی و کوره پز و یوسفی نژاد و دیگر دوستان این کار به سرانجام خوبی برسد. کاری از دستم برمیاد بفرمایید تا من هم سهمی در این کار داشته باشم.

۱۶ بهمن ۹۳ ، ۲۲:۲۶

محمد کوره پز

سلام
من توی اردو بیشتر توی تیم تدارکات بودم.
یه سال توی یادمان هویزه سه تا دیگ بزرگ برنج بارگذاشته بودیم. نزدیک ظهر شده بود. کاروان صبح رفته بود سمت یادمان طلائیه و ما باید سریع غذا می بردیم براشون. برنج ها هم تقریبا دم کشیده بود.
یکی از برادران تیم تدارکات می خوان یه اجاق دیگه رو روشن کنن تا آبجوش درست کنن. چون کبریت دم دست نبوده میان با یه تکه کاغذ از زیر یکی از دیگ های برنج آتیش بگیرن. اما دیگ برنج خیلی بزرگ بود و دستشون به شعله نمیرسه بنابراین شعله رو زیاد می کنن ولی متاسفانه بعد از آتیش گرفتن فراموش می کنن دوباره کمش کنن!
ما داشتیم آماده می شدیم برای کشیدن غذاها که دیدیم از آشپزخونه بوی سوختنی میاد! تا بجنبیم کار از کار گذشته بود و یه دیگ برنجمون بوی سوختگی ناجوری گرفت.
بیچاره اون برادرمون خیلی ناراحت شد چون جبران اون حجم غذای سوخته واقعا سخت بود. یکی از آشپزها پیشنهاد داد با چندتا پیاز درشت بوی سوختگی رو بگیره اما فایده نداشت.
اینجا بود که بچه ها تصمیم گرفتن ظرف های غذا رو کمتر پر کنن تا به آمار برسیم. ضمن کشیدن غذاها همه اش ذکر صلوات بود و دعا برای اینکه کم نیاریم! و الحمدلله با وجود کم شدن یه دیگ تونستیم به تعداد غذا بکشیم و شرمنده زائرین نشیم.

۱۳ بهمن ۹۳ ، ۱۰:۱۰

هدایتی

باسلام.ساعت8ونیم به طاق بستان رسیدیم .من وساراپیش حاج آقانعلبندی رفتیم تاروی دوربینمان فیلم بگذاردطاق بستان یکی اززیباترین یادگارهای گذشته ایران زمین است .کنده کاریهای باشکوه درمیان صخره های بزرگ کناردریاچه ای کوچک ولی زیبا.صبحانه نان وکره مربابود.ساعت10 ازانجاراه افتادیم .جایگاه بعدی تنگه مرصادبودمحل تلاقی مسلمانان ومنافقان.درنمایشگاه یادمان انجابیشترمی توانستی زبونی این گرهگ وفرصت طلبی انهاراببینی.یکی ازدست نوشته های انجاتوجه ام راجلب کرد:           به نام خدای عشق            من دانشجوی تبریزهستم. مسیحی هستم یعنی بودم بادیدن این همه مصلوب این همه مسیح این همه شهیداسلام آوردم.((من همیشه مسلمان خواهم ماند))

لاله هاباخشت وخون خوکرده اند                     خاک رادرسجده هابوکرده اند
لاله راگرچه جانی پاک بود                              الفت دیرینه ای باخاک بود

خدایامسیحی رامسلمان می کنی مسلمان رامسلمانترکن............

۱۳ بهمن ۹۳ ، ۰۹:۵۵

هدایتی

سلام اسفند81بود.باسارادوست دانشگاه علوم پزشکیم برای سفربه مناطق ثبت نام کردیم .هنوزهم صدای آهنگران همان شورونوارادردلهازنده می کرد .یکی ازبچه هابعدازاصرارماعکس شهیدچمران رامی آوردوروی شیشه اتوبوس نصب می کند.خدایادستهای شهیدچمران زبان شیداوعارفش رابه ماعنایت کن به یادحوض زیباوعارفانه او درخانه اش درجنوب لبنان می افتم که درمستندی ازایشان نشان می دادکه چطورباانهمه مشغله کاری حوضی که ازابشارکوچکی درخانه اش می ریخت راباسنگهای سفیدساخته بودوراوی می گفت دکترازاین حوض برای مناجات شبانه ونمازشبش استفاده می کرد.جهادبدون عرفان امکان نداردوراه بجایی نمی برد.ساعت 10ونیم بالاخره حرکت کردیم وساعت 12به دانشگاه پیام نوربناب رسیدیم تابچه های مراغه راسوارکنیم .چون ظهربودهمانجانمازخواندیم .ازبوکان گذشتیم وواردسقزشدیم خانه هادرهم تنیده به سبک کردهاولی نوسازومرتب بودند.ساعت4به پادگان شهیدکاوه رسیدیم ونهارداده شد.سرهنگ حجازی برایمان صحبت کردوالبته شعرهایی دررثای شهیدان خواند.ساعت8ونیم شب به سنندج رسیدیم واقعازیبابودجاده هایی شیب داربادرختان مرتب افراوتبریزی .به دانشگاه سنندج رسیدیم ونمازوشام درانتظارمان بودپلوباخورشت بادمچان .10ونیم ازدانشگاه خارج شدیم وسه ساعت بعدکرمانشاه بودیم .واردکانون بسیج انجاشدیم وودرتالارکوچک ان خوابیدیم .ساراساعت 5برای نمازصبح بیدارم کردبدنم خسته وکوفته بودولی هوای صحبگاه انجاخواب راازسرمان بازمی کرد.اولین باربودکه زورخانه ای ازنزدیک می دیدم درمیان ان جمع حاج خانمی که تابحال ندیده بودمش داشت قران تلاوت می کردبعدافهمیدم که خانم سلیمانی است که به دعوت یکی ازدوستان ازقم آمده بودند.روی یکی ازدمبلهای انجانوشته شده بود:الهی قوعلی خدمتک جوارحی .نشستم تااین خاطرات رابنویسم .

۱۳ بهمن ۹۳ ، ۰۹:۱۴

هدایتی

باسلام دوباره داشتم می گفتم :وقتی برای اولین باربایه مینی بوس دانش آموزی راهی جنوب شدیم سال 79 بودشلمچه واروندبرام بسیاردیدنی بود.هنوزم برام سواله که این حس های رویایی بخاطرخودمناطقه یابچه هایی که میان وشوروشوق دارندیابخاطرچیزی دیگه است یعنی ازخودم می پرسم اگه یه روزبیام که هیشکی تومناطق نباشه چه حسی خواهم داشت ؟شایدترس واضطراب بخاطرروبروشدن بادریایی ازمعناوسکوت وتنهایی عظیم خودم دلم می خوادیه باراین حسوتجربه کنم ببینم انموقع چه حسهایی خواهم داشت ولی جمعیت همیشه برکت داردوحاصل ان همه هم افزایی معنوی وپاکی چیزقشنگی خواهدشد.شلمچه راهنوزبه این شکل نساخته بودنداهن پاره کفشهای پاره پاره فانسقه تیروقمقمه والبته همبنهاخیلی حرف برای گفتن داشتند.چیززیادی ازان سال یادم نمونده جزاینکه بیشترپایبنداین راه می شدم ودرمقابل ان همه ازخودگذشتگی ورنج فرزندان ایران احساس شرمساری می کردم وقتی سرم رابرروی خاک همین جایگاه شهادت بچهای اروندکنارگذاشتم که ان موقع یادمان راهنوزرویش نساخته بودندواقعااحساس می کردم تاعمق خاکش فرورفتم وبوی خون گرم انها دراعماق قلبم فرورفت .شایدبرای کسانی که انجانرفته باشندیارفته ولی این حرفهاراتملق آمیزبدانندولی ازبیان انهاهدفی جزانتقال خاطره نداشته وندارم وچه طرفه ای میبرم ازبیان دورازحقیقتشان .اصلابنظرم تفسیرمسائل معنوی وانتزاعی به زبان قابل درک وملموس ادمهابسیارسخت است وشایدماهنوزوارداین مقولات درست وحسابی نشده باشیم اینکه به دیگران بگویی چراشهادت بالاتریت حیات انسان است یافداکاری انهم دربالاترین مرتبه اش جزازاولیابرنمی ایدونشان کمال ایمان است .چون این راه رفتنی است ونه گفتنی ولی ادم دریغش می آیددیگران انراتجربه نکنند.تمام مبارزه غرب بااسلام هم درهمین نکته است یکی دنیارامی خواهدباتمام وجودوهمه راههاراامتحان می کندیکی اخرت رابرمی گزیندوانهم تمام تلاشش رابرای اثبات خودش می کندبه قول خداوندشماهرچه درتوان داریدبکارگیریدکه ماهم ساکت ننشسته وانچه رابایدانجان دهیم به سرانجام می رسانیم فقط فرقش اینست که مابه قول خداوندایمانداریم ودلگرمیم ولی شماجزاندیشه وخیال خودرادنبال نمی کنید.مابه وعده خداوندامیدواریم که پیروزی نهایی باپرهیزکاران ومجاهدان راه حق است ولی شمابه چه وعده ای دلخوش دارید.راه شهداراهرچه جلوتربروی بایدپاک وپاکترشوی والبته مصمم ترومجاهدترولذتش هم همینست جسم خسته می شودولی روح آزادوآزادترمی شود.

۰۹ بهمن ۹۳ ، ۲۲:۱۸

کلاشینکف

سلام همه خاطرات من چون شلوغ کاری بود و بدآموزی داره از انتشار اون خودداری می کنم.

۹ بهمن ۹۳، ۲۳:۳۵

پاسخ:

سلام

ممنون از سر زدنتون. اونهایی که می تونید انتشار عمومی بدید همینجا بنویسید اونهایی هم که احتیاج به بازبینی دارند و بدآموزی دارند برای خودمون بفرستید.

۰۸ بهمن ۹۳ ، ۱۵:۱۹

مرتضی پاسبان

با سلام

اگه بخواهیم از عکس های اردو جنوب های سالهای گذشته روی وبلاگ قرار دهیم ، روش آن چه جوریه. با تشکر

۰۸ بهمن ۹۳ ، ۱۰:۲۰

محمد کوره پز

سال 87 یه روحانی به عنوان مدعو همراهمون بود به اسم حاج آقا اسفندیاری. جدای از صمیمتی که بچه ها با ایشون پیدا کردن ماشاءالله صدای گرمی هم داشت و توی مناطق مختلف برامون مداحی می کرد یا زیارتنامه می خوند.
از جمله زیارت مداحی و زیارت عاشورایی که توی شرهانی خوند یا نوحه اروندکنار خیلی به دلمون نشست. قبلا شنیده بودم که مداح اگه اهل دل باشه مورد عنایت خاص اولیاء قرار میگیره.
گذشت تا غروب آخر اردو توی شلمچه. بچه ها توی اون دقایق غریب و پر درد که حس جدایی از شهدا و فضای معنوی اردو و دلتنگی عجیب منطقه رو با هم داره بچه ها توی دشت پراکنده شده بودن و داشتن آخرین لحظات معنوی رو در جان خودشون ذخیره می کردن.
من هم که تصویربردار بودم داشتم بساطم رو جمع می کردم که یهو دیدم چند تا از بچه ها دور یه نفر جمع شدن و یکی از بچه های گروه تصویر برداری داره ازشون فیلم می گیره. بچه ها گفتن مثل اینکه توی دعای لحظات آخر، از خدا سفر حج خواسته و از قضا همون موقع از خونه با همراهش تماس گرفته بودن و گفته بودن اسمش برای مکه در اومده.
رفتم جلو دیدم طرف داره دوباره و با سوز عجیبی مداحی می کنه. حاج آقا اسفندیاری بود!

۰۸ بهمن ۹۳ ، ۱۰:۱۸

هدایتی

باسلام .داستان اردوی جنوب ادم رابه خیلی قبلترها برمی گردانداینکه چی شدواردبسیج شدم ودران ماندم .داستان همان گمگشتگی بنی ادم ازازل تاکنون ودنبال قراری برای بیقراریهاگشتن .اولین تجربه اردوی جنوب من به دوره پشت کنکوری ام برمی گرددکه طبق معمول بیشترازینکه کتابهای درسی ام رابخوانم کتابهای غیردرسی میخواندم تاسوالات ذهنی ام راجواب دهم .دراین بین مادربزرگی دارم که ارادت خاصی به شهداداردهرصیح جمعه بعدازاتمام نمازوتعقیباتش عادت داشت که به بقول تبریزیهابه وادی رحمت برودودراین بیت دوست داشت یکی همراهی اش کندمخصوصابرای تاکسی گرفتن که سختش بودومن چون می شنیدم که ازمامیخواهدیکی بااوبرودوهمه درخواب نازتشریف داشتنددلم برایش می سوخت وباوجودخواب آلودگی زیادبلندمی شدم وبااومی رفتم .کارجالبی که مادربزرگم می کرداین بودکه بعدازذکرفاتحه برسرقبرمردگان خودش ودیگران سرمزارشهدامی رفت وبعدازاینکه برای همه انهافاتحه می خواندسرقبرشهیدخوش سیماونورانی والبته سیدی می نشست وتامی توانست نمازمی خواند.یکروزدقت کردم که برسنگ این شهیدوالامقام قطعه ا ی ازوصیتش نوشته بود:هرگزخدارافراموش نکن .عکس شهیددرحالیکه قرانی راتلاوت می کردجلوه این سخن رازیباترمی کرد.ومن اینگونه جذب شهداشدم وقدم زدم ویکی راازدیگری زیباتروملکوتی تردیدم انگاردرباغی ازگلها قرارداشتم که هرکدام بیشترخودش رانشان میدادند. سکوت انجاهمراه چهچه پرندگان وبوی عودوگل محمدی درسپیده دم انقدرزیبابودکه مرابه فکروادارمی کرد.من هردری رابرای یافتن ان حس هاگشته بودم وهیچکدام راضی ام نکرده بودوان روزهابسیارساده ان رادرمیان گلذارشهدایافتم .هرجمعه برگ وبار یک هفته ام می ریخت وبرگ وبارتازه ای که نمی دانستم چیست وازچه نوع است رادرخودم احساس می کردم .انقدراین حال وهواقشنگ بودکه جهت زندگی ام راعوض کردومن رفتم تاشهدارابشناسم ودراین راه بادوستانی اشناشدم که بسیجی بودندوازهمان رنگ وبوبعددریک نمایشگاه عکس شهدابه مناسبت شهادت حضرت فاطمه الزهرا(س)بیشتربه انهانزدیک شدم وبانوارعشق یعنی ...حاج کریمی کلاازگذشته ام کنده شدم وبعدرسماواردبسیج شدم .هرعکس شهیدمراسیراب میکردوانگیزه ام رابرای جلورفتن بیشترمی کردوبعدواردجلسات اندیشه مطهرشدم واینگونه بودکه تاکنون ماندم .هنوزهم باوجودفاصله گرفتن ازان روزهاهیج جیزنتوانسته مزه جدیدوبهتری برای روزهایم باشدولی متاسفانه ازان حال وهوادورشدم .اینکه چطورواردبسیج دانشگاه تبریزشدم بماندبرای خاطره بعدی ان شائ الله

۸ بهمن ۹۳، ۱۴:۳۹

پاسخ:

سلام

ممنون از خاطره ای که نقل کردید.راه ارتباطی با خودتان را هم برای ما بفرستید. پیشنهادهای شما در مورد کار مجمع هم به دستمان رسید و انشاالله در جلسات مطرح و بررسی خواهد شد.

منتظر کمک های بیشتر و عملی تر شما هستیم.

۰۸ بهمن ۹۳ ، ۰۹:۴۶

محمد کوره پز

این خاطره رو ان شاء الله آقای جدیدی تکمیل کنه چون بعضی جاهاش درست یادم نمیاد.
فکر می کنم سال 84 یا 85 بود که شب توی یادمان هویزه بودیم. من اون موقع توی تیم تدارکات بودم. شب اومدم قسمت پشت سوله ها که محل آشپزخونه بود و دیدم یکی از بچه های تدارکات داره با آشپز دعوا می کنه. متوجه شدم دیروزش که دزفول بودیم بچه ها یادشون رفته برای قرمه سبزی اون شب سبزی بخرن یا اینکه آشپز یادش رفته به موقع بچه ها رو خبر کنه و... خلاصه اینکه الان شام لنگ مونده.
حاج ابراهیم جدیدی که مسئول تدارکات بود به زحمت این دوتا رو از هم جدا کرد. تو اون شرایط واقعا از این مشکلات عجیب بریده بودم و نمی دونستم توی اون بر و بیابون هویزه حالا سبزی از کجا گیر بیاریم. بی سر و صدا از کنار بچه ها دور شدم. حتی نموندم تا ببینم ابراهیم چکار می خواد بکنه. شام نخورده خوابیدم.
فرداش وقتی از آقای جدیدی پرسیدم دیشب چکار کردین گفت: «رفتیم یه روستایی تو همین نزدیکی، به لطف خدا از یک بنده خدایی به اندازه تمام اردو سبزی پاک کرده شسته خرد کرده پیدا کردیم و خریدیم!»

محمدحسن کوره پز - ورودی 83 ریاضی محض
09364880663

۰۷ بهمن ۹۳ ، ۱۴:۰۶

مرتضی پاسبان

خاطره از اردوی سال 83 - پادگان شهید باکری

دو ورز اردو میگذشت. دم ظهر بود از صبح بارون میومد کاروان وارد پادگان شد و سریع بچه ها رفتن برای استراحت. زمزمه کنسل شدن اردو هم بود یه گروه پیشرو برای دیدن اوضاع به مناطق اعزام شدن تا از کیفیت جاده ها و مناطق اطلاعاتی بیاورن ( نتیجه در پایان میاد).. مسئول اردو به تدارکات میگن ناهار بجه ها رو بدین بچه های تدارکات سریع غذاها رو سوار وانت نموده تا بین کاروان پخش کنند بارون شدت زیادی داشت و احتمال سرماخورن بچه های تدارکات زیاد بود وقتی ناهار پخش شد لباس اکثر بچه های تدارکات خیس خیس شده بود جوری که همشون توی آشپزخونه مشغول خشک کردن لباس هاشون بودن. اون روز تعدای از زائرین سرما خوردن اما به لطف خدا و عنایت شهدا حتی یک نفر از بچه های تدارکات هم سرما نخوردن و صحیح و سالم به کارشون ادامه دادن . ضمناً وقتی گروه پیشرو برگشت با کمال تعجب گفتن مکان بعدی کاروان ( دشت عباس) مشکلی نداره و میشه به اونجا رفت. فرداش که اونجا رفتیم ، دیدیم انگار نه انگار که بارون باریده ، که اون هم عنایت شهدا بود.

مرتضی پاسبان

۰۷ بهمن ۹۳ ، ۱۳:۳۵

مرتضی پاسبان

یک خاطره از پادگان ثامن الحجج اهواز

ناهار بچه ها داده شده بود . مسئول تدارکات واحد خوهران با بی سیم تقاضای چایی می کنه مسئول تدارکات برادران با بی سیم جواب میده که آب له است. چند دقیقه بعد مسئول اردو تماس گرفته و از مسئول تدارکات می پرسه منظورت از آب له است چیه ، ایشون جواب میدن که چون فارسی آب له است ( یعنی آب گل آلود است ) رو اون لحظه یادم نیومد اینجوری گفتم. یادش بخیر

یه نیمچه خاطره بود.

مرتضی پاسبان - ورودی 82 - mortezapasban110@gmail.com

۰۶ بهمن ۹۳ ، ۲۳:۱۵

کریمی

سلام
ما که قبلا خاطراتمونو منتشر کردیم

امیدوارم دوستان هم اینکار رو انجام بدن

۷ بهمن ۹۳، ۰۰:۱۹

پاسخ:

سلام

البته روی کمک شما حساب جدی کردن بچه های طرح.چه خاطره چه کمک

کاربران بیان میتوانند بدون نیاز به تأیید، نظرات خود را ارسال کنند.
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

کد امنیتی *

ارقام فارسی و انگلیسی پذیرفته می‌شوند

نظر بصورت خصوصی ارسال شود

پست الکترونیک برای عموم قابل مشاهده باشد

یاران ماندگار

قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُم بِوَاحِدَةٍ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَی وَفُرَادَی ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا